آلوده کردن خانواده و اهالی آن به آرزو، بازی، هوس و شهوت های ما،،، تجاوز به حقوق خانوداه و اعضای آن خانواده (خانواده آزاری)است.

اگر فردی نمی تواند تمرکز کافی برای خانواده و فرزندانش داشته باشد و تمام فکر و ذکرش، نگاه هایش، اعمال و کردار و رفتارش، حاکی از یک ذهن اشغالگر است، بهتر است تنهایی را برگزیند.

نمی توان به بهانه کار، شهوت پرستی، عیاشی و هرچیز مقدس دیگری، توجه "لازم و طبیعی" را از همسر و فرزندان خود و به ویژه از "خود"دریغ کرد.

این روزها تکنولوژی و از جمله اینترنت و انواع صفحه های چت، خوراک خوبی برای فرار از خود واقعی شده است. افرادی که از روی بی حوصلگی، روزمرگی و فرار از واقعیت ها، به فیس بوک و اینترنت روی می آورند قربانیان این تکنولوژی هستند. زیرا سرگرم کردن خود با ابزار بیرونی، یک نوع مواد مخدر و فرار از خود است. افرادی که از خود فرار می کنند، آدامس جویدن، پرحرفی، غیبت، الکل، کار زیاد و بهانه های دیگری را جایگزین ملاقات با واقعیت ها می کنند. حالا هم اینترنت بهانه ای برای رلکس کردن شده است!

رلکس را در خلوت گزینی باید جستجو کرد (مراقبه)...

صاحبان و طراحان این تکنولوژی باید طرز استفاده صحیح اخلاقی و مفید را در دسترس کاربران گذاشته و کاربران را از عواقب روانی (الیناسیون=ازخودبیگانگی) آگاه سازند.

اینترنت ابزاری برای فریب خود و دیگران و فرار از واقعیت ها و خود واقعی نیست. اینترنت ابزاری برای رشد و کشف خود و در نتیجه احترام به حقوق دیگران است. اینترنت نباید جایگزین توجه به عشق شود. عشق را باید در کلام، نگاه، ادبیات، رفتار، نشست، برخواست و صداقت ما جستجو کرد نه خود را پشت حرف های رومانتیک ارزان قیمت این و آن مخفی کردن!

توجه و دقت به دیگران بد نیست، مهر و الفت را در خانواده انحصاری کردن هم خوب و سالم نیست، اما اگر این دقت و توجه و مهر و الفت به دیگران موجب فراموشی و عدم توجه فرد به خانواده خود و یا فرار از خود باشد و ذهن را اشغال کند تا مرحله ای که موجب فروپاشی خانواده گردد، این نوع آزادی و محبت از جنس نفس، شهوت و دم دمی مزاجی بودن است.

مولانا می فرماید:

بدگهر را علم و فن آموختن /// دادن تیغی به دست راه‌زن

تیغ دادن در کف زنگی مست /// به که آید علم ناکس را به دست

علم و مال و منصب و جاه و قران /// فتنه آمد در کف بدگوهرا