من از شاخه های خیالت

               واژه می چینم

               واژه هائی

               که زیبائی شکفتن را می دانند

               واژه هائی که اندوه پژمردن را

               و من میان این دو 

               همیشه تو را

               با تمام دهان ها خندیده ام

               و با تمام چشم ها گریسته ام

 ........................

 هرگز نمی شود

               خیالت را ترک کنم

               پیش از آنکه

               دوری ات در من درد نگیرد !

 ...........................

       دوستت دارم

            آنقدر که دیگر

            چیزی از من برای عشق نمی ماند

 ....................................

               چون شکوفه در نسیم

               در خیال من می رقصی

               عطرهای باکره در من گشوده می شوند

               واژه ها این نوعروسان جهان

               در شب زفاف شعر من می خوابند

              و در حجله ی مهتاب

              جامۀ یاسُ نسترن

              از تن فرو می گذارند

              دست هایم

              آلوده ی خون گل سرخ

              دفترم خیسِ شبنم می شود

              تا من تو را یک خواب رؤیا

              در آغوشِ دلم بنشانم

 .................................................

  مرا

               در آئینه ی شعرهایم ببین

               زندگی اشک واژه هاست              

               واژه هائی که خانه اند

               و پنجره ای رو به تنهائی

               که پشت آن چون پائیز

               من تو را

               برگ برگ گریه می کنم

               من از لالائیِ صدائی با تو می گویم

               که در گلویم گم شد

               آنجا که بغض ها هر شب

               مرا به ملاقات تو می برند

               من از ویرانیِ یک باغ پروانهُ باران

               با تو حرف می زنم

               و از تنهائیِ واژۀ اندوه

               وقتی که نیستی

               و از حافظه ی عشق

               لبخند رفته است !

 ...................