نازنینم

معشوقه مهربانم

خرداد همیشه ماه  حادثه های بزرگ بوده است در این سرزمین

ماه شور است و هیجان

این اولین خردادی است

که در کنارم نیستی

نه شوری دارم و نه هیجانی

هیچ ندارم

جز امیدی برای تماس از طرف تو

سه ماهی است

که تنها با این امید زنده ام

 نازنینم

تنها شور وشوق من برای زندگی

تقسیر از عشق

در نزد هر کسی به نوعی است

اینهاب رای من مهم نیست

می خواهم بگویم

هر کجا که باشی خواهم امد

تنها تو مرا صدا کن

دور باشی یا نزدیک

چه فرقی می کند

تنها  تو مرا صدا کن

چه کسی هوای مرا خواهد داشت

تنها تو صدایم کن

در این عشق

میدانم نباشی پیر خواهم شد

اما کافی است

یکبار صدایم کنی

دوباره جوان می شوم

تنها تو صدایم کن

  ای وای

بانویم

دلم برا ی گفتن بانویم تنگ شده است

می خواهم درد دل کنم

می خواهم سالها گریه کنم

چون دلیلی برای خندیدن نمی بینم

مگر من انسان نیستم 

باید اینرا اثبات کنم؟؟

مگر برای اینکه ثابت کنم

یا ثابت کنیم

همه ما انسان هستیم با همه

احساسات و ضعف ها

در دادگاهی اینرا ثابت کنیم؟

به هرکس می روم دردی دارد

خانواده درد دارد

همسایه درد دارد

من چگونه بخندم؟

معشوقه ام

می خواهم

پرده را کنار بزنم

پنجره را باز کنم

همانند نسیم وارد اتاقم شوی

مرا از این درد خفه کننده همانند همیشه رها بخشی

کافی است 

این درد

برگرد

مهربانم

اگر نگاه نا مردی تورا نگاه کند

قلبم برای همشه افسره خواهد شد

و اگر دست ناپاکی

تن پاک همانند گل تورا لمس کند

زندگی برای من تمام خواهد شد

اگر روزگار و تقدیر و عقلانیت و نمی دانم روانشناسی و چه و چه 

بخواهد مارا از هم برای همیشه جدا کند

تمام درها بسته شود

تا اخرین لحظه عمرم

با توشه عشق تو دنیا  را خواهم گشت

و گم و گور خواهم شد

اما تو مرا فراموشن نکن

تمام عمر خودم را

برای دیدن دوباره چشمان پر از عشق تو

فدا می کنم

مرا فراموش نکن

مشقم کن
وقتی که عشق را زیبا بنویسی
فرقی نمی‌کند که قلم
از ساقه‌های نیلوفر باشد
یا از پر کبوتر ... 
"حسین منزوی"